Generalisten nemen betere beslissingen

Wie een glimp wil opvangen van de toekomst van Organisation Development (OD), kan slechter doen dan zich te laten inspireren door waarschijnlijk één van de meest efficiënte organisaties ter wereld, het Amerikaans leger.

Terwijl de meeste bedrijven nog worstelen met het inzetten van ‘T-shaped’ profielen, investeren zij volop in het operationeel maken van een nieuw type generalisten, de Multi-Domain Warfare Officers, ook wel ’13-Oscars’ genoemd, een volledig nieuwe functie.

Lees: Moving MDC2 from Research to Reality. Uit het artikel:

‘The operating concepts of the future require a deliberate focus today on developing leaders who are adept at optimizing situational awareness and improving the quality and speed of decision making.’

Deze nieuwe klasse van operationele officiers worden specifiek getraind om snel beslissingen te kunnen nemen. Ze worden geleerd om een zo breed mogelijk overzicht te hebben over de operationele capaciteiten van alle takken en divisies van het leger, de technologieën die deze ter beschikking hebben, en de tactischer impact die deze kunnen hebben op het slagveld. Wat opvalt is de vergelijking die ze maken tussen generalisten, en mensen met een hoge mate aan persoonlijk meesterschap.

‘Those who will succeed in the field are lifelong learners, students of history and current affairs who are eager to expand their horizons[…]’

Opvallend detail: om het trainingsprogramma te vullen zoekt het leger officieren die al minstens 10 jaar ervaring hebben in hun eigen vakgebied. Dit zijn ervaren mensen, geen schoolverlaters.

Bovendien wordt niet enkel geïnvesteerd in de opleiding van deze mensen, maar ook in de middelen die ze kunnen inzetten om gegevens te verzamelen die snelle beslissingen mogelijk moeten maken. Het initiatief omvat de oprichting van een nieuwe R&D afdeling, die deze generalisten gaat ondersteunen met nieuwe processen en een nieuwe informatiearchitectuur, om hen sneller de juiste informatie te bezorgen.

‘This office has been tasked with standing up an enduring experimentation campaign to consistently experiment and identify innovative ways to meet 2030-and-beyond future warfare.’

De 13-Oscar training steunt zwaar op multi-domain warfare courses, die de studenten toelaat te experimenteren met verschillende mogelijke ‘toekomsten’, en hun vermogen aanscherpt om snel tot goeie beslissingen te komen. Deze methode staat algemeen bekend als scenario planning.

De methode is fundamenteel top-down. Bedoeling is om tactische units beter en sneller te kunnen aansturen op het operationele niveau. Het Amerikaans leger is nog altijd een diepgelovige ‘command-and-control’ organisatie, en wenst dat te blijven. Ze trokken goeie lessen uit de Vietnam-oorlog, toen duidelijk werd hoe ‘zelfsturende’ teams tot de grootste wreedheden in staat zijn. Het leger maakt zich geen illusies over autonomie: die is er niet echt.

Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor een gedecentraliseerde beslissingsaanpak, integendeel. Naast de top-down aanpak, wordt evenveel aandacht besteed aan de bottom-up aanpak, tactische units zelf beslissingen laten nemen.

‘This is called “mission command” in the Army or “centralized control, decentralized execution” in the Air Force.’

Lees: Building the Command and Control of the Future from the Bottom Up.

Dit artikel beschrijft 4 voordelen van beslissingen kunnen nemen op het allerlaagste niveau. De auteurs onderbouwen hun argument met de analogie van het bouwen van de transcontinentale spoorweg in het Amerika van de 19e eeuw.

‘Our argument evokes the building of the transcontinental railroad. The railroad could have been built from the East, where capital and labor were concentrated at the time, or from both the East and the West. Building from both sides required adjustment to meet in the middle, but that approach forced the builders to deal with Western-specific problems like mountain passes sooner, and ultimately resulted in a faster timeline.’

1. Gedecentraliseerd beslissen is sneller

Zij die het werk uitvoeren lopen sneller tegen de echte problemen aan. Je wint dus aan snelheid wanneer zij die tegen het probleem aanlopen, ook zelf kunnen beslissen hoe er mee om te gaan, op dat moment zelf.

2. Gedecentraliseerd beslissen vergroot de kansen op samenwerking

‘At the tactical level — with its imperatives of surviving and defeating the enemy overshadowing bureaucratic politics — cooperation happens quickly and fluidly.’

Lees: hoe verder managers af staan van de werkvloer, hoe vaker ze beslissingen nemen binnen de eigen silo, zonder de andere silos te raadplegen of te betrekken. Mensen op de werkvloer, die zelf beslissingen nemen, zijn meer geneigd om samen te werken met andere divisies, en buiten hun eigen silo te kijken. Een verrassend inzicht.

3. Gedecentraliseerd beslissen leidt tot pragmatische oplossingen

‘Tactical-echelon units get the most practice in combat-realistic simulations of what the new style of warfare will look like, and are therefore much more likely to rapidly innovate systems that are interoperable and practical, provided the services allow this innovation to take place.’

De complexiteit van een situatie is het grootste op het laagste niveau. Op dat niveau is er gewoonlijk minder overzicht, en word je geconfronteerd met detail. Diegenen die het werk uitvoeren zijn dan ook vaak genoodzaakt om sneller te improviseren, en dat leidt vaker tot innovatieve en praktische oplossingen.

4. Gedecentraliseerd beslissen is robuuster

Dit is geen nieuw inzicht, een gedecentraliseerde netwerkstructuur is beter bestand tegen het uitvallen van bepaalde nodes dan een gecentraliseerde hub-and-spoke structuur.

De auteurs maken de volgende aanbeveling:

‘Operators should receive familiarization training in domains with which they do not currently interact, and subject-matter experts from each domain should be assigned to tactical command-and-control units. The military should also create direct links between tactical operators and the industry partners who will develop the AI-enabled technology of the future. When it sanctions experiments with future systems, the military should require involvement and feedback from tactical elements.’

De balans vinden tussen specialist en generalist

Begrijp me niet verkeerd: (1) ik ben geen fan van het Amerikaans leger, en (2) ik heb werkelijk niks tegen specialisten. Ik ben zelf een specialist. Maar als het op beslissingen nemen aankomt hebben generalisten een uniek voordeel. Ze hebben een breed inzicht, over verschillende domeinen heen, en weten dat uit te buiten. Ze verbinden dingen met elkaar die niet eerder verbonden waren, ze zoeken synthese. Ze kunnen tegenstrijdige perspectieven in hun hoofd houden. Ze staan beter open voor verschillende standpunten. Ze zijn vaker bereid tot compromis, en een experimentele aanpak.

Dat maakt van hen uitstekende beslissingsnemers.

(Photo credit: Suzy Brooks via unsplash)