De mythe van hard werken

Morgen publiceren we ons volgende artikel in onze reeks over de lerende organisatie. Het behandelt de discipline van het persoonlijk meesterschap. Vandaag raken we het onderwerp al even aan, en ontkrachten een moderne mythe, die van de meritocratie: zij die in het verleden hard werkten en slaagden, verdienen de meeste middelen.

De mythe van het genie

Lang geleden meende men dat talent aangeboren was. Onze talenten werden ons door God geschonken bij onze geboorte, en daar was weinig aan te veranderen achteraf. (En waar haal je trouwens het lef vandaan om te twijfelen aan Zijn goedheid.) In een samenleving waarin een boer zijn plaats moest kennen tegenover de landheer was dit bijzonder nuttig. Heren en meesters waren intelligenter, en rijker, omdat dat zo geschapen was.

Er was een vermoeden dat talenten, net als neuzen en kinnen, geërfd werden van de ouders. Tot diep in de 19e eeuw was men ervan overtuigd dat genialiteit een erfelijk talent was. In 1869 schreef Sir Francis Galton het boek Hereditary Genius, waarin hij de erfelijkheid onderzocht van het genie. Galton, zelf een neef van Charles Darwin, toonde aan dat genie veel sterker aanwezig was is sommige families dan in andere. Zijn ideeën over eugenetica hadden in de loop van de 20ste eeuw echter een duister staartje (ze inspireerden o.a. het idee van een Arisch super-ras), en worden tegenwoordig unaniem verworpen, al was het maar om morele redenen.

Tegenwoordig is de wetenschap het erover eens dat genialiteit niet het gevolg is van aangeboren talenten, al zijn die er in zekere mate, maar vooral van deliberate practice, het voortdurend oefenen en perfectioneren van de eigen vaardigheden, het voortdurend corrigeren van de eigen fouten, op een bewuste manier. Belangrijk hierbij is de vaardigheid van metacognitief denken, ofwel nadenken over je eigen denken.

Sommige talenten, zoals creativiteit, zijn waarschijnlijk al helemaal niet aangeboren, maar uitsluitend nurture over nature. M.a.w., uitspraken zoals: ‘ja, maar ik ben niet creatief' zijn niet langer een geldig excuus, maar een uitvlucht.

Deliberate practice en persoonlijk meesterschap

Deliberate practice staat in heel nauwe correlatie met persoonlijk meesterschap. Het eerste leidt tot het tweede. Maar er is meer. Zoals we morgen zullen zien moeten we naar meesterschap kijken als een activiteit, niet als een bestemming. Het is de reis die telt, zou de Boeddhist zeggen. Persoonlijk meesterschap is geen graad van bereikte perfectie, het is het streven zelf.

‘The best performers set goals that are not about the outcome but about the process of reaching the outcome.’ — Geoff Colvin, Talent is Overrated

Persoonlijk meesterschap wordt vaak geassocieerd met hard werken. Want zonder hard te werken kom je er niet. Iedereen kan beter worden in wat hij doet, zolang je maar bereid bent de 10.000 uren te presteren die nodig zijn om expert te worden.

Maar dat is niet noodzakelijk zo. Persoonlijk meesterschap is zoveel meer dan enkel hard werken. Het is ook mentale modellen opbouwen, die je toelaten om de toekomst te zien. Het is op de juiste manier leren omgaan met feedback. Ze is ook het gevolg van de omstandigheden die de organisatie schept om persoonlijk meesterschap toe te laten, bijvoorbeeld door het systematisch uitdagen van de medewerkers met goldilocks tasks.

We leven in een cultuur waarin persoonlijk meesterschap algemeen bejubeld wordt: de celebrity, de topsporter, de succesvolle zakenman. Zij die succesvol zijn kunnen stuk voor stuk een cv voorleggen waarin het harde werk van de pagina zweet. Silicon Valley, als cultureel fenomeen beschouwd, is gebouwd op de mythe van de meritocratie: zij die er het hardste voor werken, hebben het meeste succes. En dat klopt niet zomaar.

De mythe van meritocratie

Het is traditie om aan de start van een nieuw werkjaar de jaarlijkse evaluatieronde in gang te zetten. Vaak hangt daar een persoonlijk bonus aan vast. Het is de gewoonte om hen te belonen die het afgelopen jaar uitstekend werk hebben verricht. We hopen hiermee om de persoon in kwestie te motiveren om ook dit jaar het beste van zichzelf te geven. De bonus is een externe motivator voor de persoon. We spreken volgens de literatuur van extrinsieke motivatie.

Dat is meritocratie in actie, beloning op basis van eerdere resultaten. Maar werkt dat wel? Er zijn best wel wat studies die beweren van niet. Ook volgens deze bron:

According to author Dan Pink, extensive research shows that paying creative people bonuses for good performance not only demotivates them, but almost guarantees they will fail.

(Voor zij die dieper willen graven in dit onderwerp raden wij het boek Punished by Rewards van Alfie Kohn aan.)

Maar er is een derde factor: geluk

Tegenwoordig maken statistici een overtuigende case dat succes in het verleden geen enkel voorspelling kan maken voor toekomstig succes. De reden hiervoor is onzekerheid. Hoe goed de data over het verleden ook is, we kunnen de toekomst nog altijd niet berekenen. Zelfs Francis Galton besefte dit al. Eén van zijn belangrijkste ideeën is dat van regression toward the mean. Erfelijke factoren die extreme waarden vertonen neigen in volgende generaties terug naar de middelmaat.

In een fascinerend artikel beschrijft psycholoog Scott Kaufman een Italiaans experiment via computer-simulatie naar de correlatie tussen talent en geluk:

“However, talent was definitely not sufficient because the most talented individuals were rarely the most successful. In general, mediocre-but-lucky people were much more successful than more-talented-but-unlucky individuals. The most successful agents tended to be those who were only slightly above average in talent but with a lot of luck in their lives.”

En:

The researchers argue that the following factors are all important in giving people more chances of success: a stimulating environment rich in opportunities, a good education, intensive training, and an efficient strategy for the distribution of funds and resources. They argue that at the macro-level of analysis, any policy that can influence these factors will result in greater collective progress and innovation for society (not to mention immense self-actualization of any particular individual).

Zijn advies:

“In complex social and economic contexts where chance is likely to play a role, strategies that incorporate randomness can perform better than strategies based on the "naively meritocratic" approach.”

De werkelijk bepalende factor blijft geluk, puur en simpel. Geluk en opportuniteit. Geluk verklaart je succes op de beurs, de middelmatige nieuwe plaat van je favoriete band, en de prestaties van je werknemers.

En daar denk je best even over na wanneer je dit jaar de bonussen uitdeelt.

Onze bronnen:

Colvin, Geoff (2008). Talent is Overrated: What Really Separates World-Class Performers from Everybody Else. London: Penguin, Kindle versie.

Kaufman, Scott B. (2018). The Role of Luck in Life Success Is Far Greater Than We Realized. Scientific American, webpagina geraadpleegd op 8 januari 2020.

(Photo credit: Jordan Whitfield via unsplash)